هرچه می‌کشیم از ناخودآگاه‌مان می‌کشیم!
بلایی که "..." و "خط قرمز" و "درباره الی" و سریال‌های با محوریت عشق‌های تصادفی و یا عشق‌های غیرقابل تصور و آن مهمانی مزخرفِ هفت-هشت سالگی‌م و یا دورانِ مهدکودک و آن شوالیه‌ی قرمز و سیاه و نیز دوران تهوع‌آور راهنمایی سرم آورده‌اند، هیچ‌چیز دیگر نیاورده! حتی طره!
_خواستم که یک‌سری‌شان را لیست کنم که جلوی چشم‌م باشند.
آن سینی چای را بیاور و بیا اینجا! بیا کنارم بنشین. ببین این پنجره چه نمای خوبی دارد!
بیا به ریش مردمان پرکار بخندیم. و برای تباهی نوع بشر اشک بریزیم. آه! چه
تکراری‌ند مفاهیم! مفاهیم تکراری! آدم‌های تکراری! روزهای تکراریِ بی‌هدف!
بیا دست نرم‌ت را روی دستم بگذار و توی گوشم زمزمه کن که مگر می‌شود من و تو تباه شویم؟! به من بگو که مگر من می‌گذارم دستان‌ت تباه شوند؟! بگو که مگر ما می‌گذاریم روزی خورشید بر تباهی اجساد ما شهادت بدهد؟!
بدون تو من چگونه این روزها را به سر بیاورم؟
بیا طره! بیا و به من بگو که تو هم به بی‌انجامی جان کندن آدم‌های خوب ایمان داری و به تهی بودن خنده‌هاشان. بیا و به من بگو که تو هم به چشمان معصوم کودکان معتاد می‌اندیشی و به دستان لطیف کودکان داعشی. و به اعتقادات فاسد پیرمردان شفاف و به کوته نظری جوانان امیدوار.
بیا طره جان! بیا دست نرم‌ت را روی دستم بگذار! بیا طره جان! بیا اینجا بنشین
و مثل همیشه ران‌هایت را از چشمان‌م دور نگاه‌دار. دوباره به من یادآوری کن که ما
با همه‌ی دیگران فرق داریم. باز هم زیر گوشم تکرار کن که ما مانند دو گیاه سبزیم
که در بیابان بی آب و علفی تنها مانده‌ایم و ریشه‌هامان از فردوس سیراب می‌شوند. و
در هوای ساکن کویر به تنها چیزی که فکر نمی‌کنیم گرده‌افشانی‌ست.
1. پلیز پیچیده‌ش نکن! اوکی؟! اتفاقی نیفتاده که!
2. سارتر می‌گوید : باید بین زندگی و قصه گویی یکی را انتخاب کرد.
یادم هست سافو در نمایش سقراط هم میگفت : از لحظه‌ای که احساس کنی مسئولیتی بر گردن توست، خودت را کشته ای!
اگر دو جمله‌ی بالا را کنار هم بگذاریم، باید بگوییم انسان در یک آن تنها می‌تواند یکی از سه کارِ زندگی کردن، قصه‌گویی و یا ادای مسئولیت را انجام دهد.
همین‌طور هم هست! مثلن یک ماه است که دارم با خودم کلنجار می‌روم که نوشتنِ چیزی را شروع کنم، دستم به‌ش نمی رود! می ترسم که زندگی‌م متوقف شود. و می‌دانم که می‌شود!
البته یک چیزی هست که نباید در هر شرایطی فراموش کرد و آن این است که هرسه‌ی این‌ها پوچ است! نمی‌دانم شاید هم اشتباه میکنم...
3. چه‌‌قدر آرزوهام به نسبت یکی دو ماه پیش عوض شده! بدمم نمی‌یاد ازت!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
این بدمم نمی‌یاد ازت رو من نوشتم؟!!!! روی چه حسابی؟! به چه دلیلی؟!
راست است که می گویند جوینده یابنده است!
راست است که می گویند برای هرچیزی باید هزینه بدهی!
یک ذره دیگر کار دارد...
فهمیدم دردم چیست! آی ام سولوینگ ایت!
من تمام لذت م در چشمان پسرک افغانی توی اتوبوس وقتی به دختر زیبای توی لکسوس نگاه می کند و تمام نشاط م در سینه ی دختر زیبای توی لکسوس وقتی نامزدش شیشه ی ماشین را بالا می کشد تا نگاه کنجکاو افغانی، پشت شیشه ی مشکی گیر کند. و تمام حسرتم در چشمان خودم!
خدایا من تمام بغض م در گلوی کودکی که تمام دوستان ش با بی رحمی طردش کرده اند و تمام لذت م در اندام زنی که از فشار فریاد می کشد و می خندد. و تمام آه م در گلوی پسری که در جشن ازدواجِ معشوقه اش با دیگری، شرکت کرده.
خدایا من تمام نگرانی م در نگاه پدری که دخترش را روانه ی غربت می کند. و تمام تهوع م در دهان مادر کنیایی وقتی با شکم گرسنه، از زندگی(یا گرسنه از زندگی!) سیر شده. و تمام خشونت م در دستان سرباز جنگی وقتی ماشه را می فشارد. و تمام محبت م در دستان دختر پست مدرنی که همزمان با فشردن شاتر پاستیلی از جیب ش بیرون می آورد؛ وقتی به کودک فال فروش خیره شده.
خدایا من تمام انسانیت م در سینه ی شریعتی وقتی کویر را می نویسد. و تمام مسولیت م در دهان ش وقتی سخن می گوید. و تمام افسردگی م و تمام دل زدگی م و تمام سیاهی م و تمام نومیدی م و تمام تعلیق م در قلم صادق وقتی بوف کور را می نویسد و تمام ناتوانی م در جسم و روح اسکار شیندلر وقتی که به خودروش نگاه می کند. و تمام نجاست م در چشمان بچه پولدار تهرانی وقتی به خودروش نگاه می کند.
خدایا من تمام جهانم! مگر نه این که هر آن چه که درک می شود، هست ؟! پس اگر ادراکی نباشد چیزی هم نیست. با مرگ م همه چیز تمام می شود. خوب و بدش با هم تمام می شود. لذت و زجرش با هم رخت بر می بندد از خانه ی روح م ... خانه ی روح م؟!
خانه ی روح م؟! خانه ی روح م؟! من خانه ی روح م؟! مگر نه این که خودت گفتی از روح خود در سینه ی شما دمیده ام؟!
مگر نه این است که هر آن چه من اراده کنم را تو اراده کرده ای؟ و مگر نه این است که من نمی توانم چیزی خارج از اراده ی تو را اراده کنم؟!
پس من خدایم! خدایم و بار مسئولیت بر دوشم سنگینی می کند. و چه زیبا می گوید معلم عزیز تر از جان م و رفیقِ هم درد م و مونسِ شب های تنهایی م که :
"... این سخنان همه گواهی می دهند که در انسان خدا نهفته است. گل آن را فروپوشیده است. انسان یک موجود طبیعی است که روح الهی را در خویش پنهان دارد. این تنها موجود ثنوی هستی ست. خدا آگاهی و اراده و آفرینندگی مطلق است، طبیعت نظامی فاقد مطلقِ اراده و احساس و ابداع و آدمی تنها موجودی نیمه خاک- نیمه خدا و شگفتا! جمع دو نقیض! جمع دو مطلق! جمع دو بی نهایت. چه تعبیری بلیغ تر از آن چه قرآن گفته است: <<انسان، روح خداوند و لجن رسوبی زمین>>
من اول یک جفت چشم بودم
بعد
گریستن را آموختم
بعد
دست و پا در آوردم
و آموختم که
از تمام خودم استفاده کنم
گریستم و خندیدم و کار کردم
گریستم و خندیدم و کار کردم
گریستم و خندیدم و کار کردم
اما
هنوز یک جای کار می لنگد
من به جز خودم، تمام تو را هم می خواهم
من تمام تو را هم می خواهم چرا که هراس گام نهادن در این راه بی فرجام
به تنم رعشه می اندازد
تو را می بینم که این بار در چهره ی دختری دیگر حلول کرده ای و قلب م را که در مشتم گرفته ام محکم تر فشار می دهم و رخ بر می گردانم و رخ برمی گردانی! و مرتب به خودم نهیب می زنم که تمام ش کن! تو قول و قرارت چیز دیگری بود. بعد به خودم لبخندی آرامش بخش می زنم و آرام میگویم حواس م هست.
فرشته ی خوش سیمای خوش سیرت تو کیستی که در چهره ی همه پدیدار می شوی و هیچ کدام شان نیستی؟! پس کِی دستان پر از انسانیت م دستان لطیف ت را خواهند گرفت؟ کِی نوبت با تو قدم زدن فرا می رسد؟ کِی عاشق می شویم و کار می کنیم و می خندیم و دست محبت به سوی هم نوعان مان دراز می کنیم؟ تو کیستی؟!
تو آن دخترک مغرور محله مان که سنجاب داشت و تند تند راه می رفت و کم حرف می زد، سارا! و آن آشنای دورمان که گونه هاش گل انداخته بود، منا و آن دیگری... همان همه چیز تمام خواستنی که بعداً تو زرد از آب درآمد، طره! و آن بانوی زیبای بیست و چند ساله ی شصت هفتاد ساله، ...! تو همه جا هستی! همه هستی و هیچ کدام نیستی! نه من هرگز سخت گیر و خودخواه نیستم! من فقط...
چه خوش حال م که نوشته هام را به نام جعلی طره نوشت م! هنوز هم به طره می نویسم! به طره ای که در سیمای بشری دیگر حلول کرده! و البته من و طره تمام این احساسات و نوشته ها را به تو مدیونیم، طره ی قدیمی و طره های قدیمی! و حتی بالاتر از این ها من خودم را به شما مدیونم.
باورت هست که من پیرزنی را دیدم که به من گفت دل ش حرف زدن می خواهد؟!
به نظر میرسد یکی از مهم ترین عوامل خوش بختی داشتن مخاطب است! مخاطب داشتن در کنار مقبولیت دو عامل مهم غیرقابل تفکیکِ احساس خوش بختی ند. تا حدی که می بینیم سایر عواملی که در ظاهر از عوامل اصلی خوش بختی به نظر می رسند خود ابزاری برای این دو عامل اصلی هستند. پول و پرستیژ و سواد و آگاهی، همه و همه در خدمت جذب مخاطب و ایجاد مقبولیت درمی آیند و به خودی خود دارای ارزش چندانی نیستند. چه کسی دوست دارد بهترین کت و شلوارش را بپوشد و با سانتافه اش در خوش آب و هوا ترین جزیره های دنیا براند و وقتی به ویلای ساحلی اش رسید کتاب هایش را ورق بزند و بخواند و بنویسد و هیچ کسی هم سرش را برنگرداند تا با حسرت به او نگاهی بیندازد یا خدمت کار هتلی برایش تا کمر خم نشود و کتاب هایش را کسی نداند که چه کسی نوشته است؟!
اگرچه اندکی از بحث اصلی دور می شوم اما دوست دارم باز هم تکرار کنم که برای دیگری زندگی کردن ویژگی بشر است! هیچ کس برای خودش نمی نویسد، برای خودش کار نمی کند حتی هیچ کس برای خودش زندگی نمی کند. و به همین علت است که می بینیم در صدر عوامل خودکشی گسستگی پیوند های اجتماعی رخ نمایی می کند.
دوست من اگر تو هم مثل من به تنهایی می اندیشی، بگذار بگویم ت که شدنی نیست! آسیب پذیر باش! بپذیر که زندگی ت جز با وجود دیگری معنا نمی شود.
از این نظر نویسنده ها و سخنوران خوش بخت ترین افرادند! و بعداز آن ها و در شکلی دیگر عاشقانی که به معشوق شان رسیده اند.
ای همه ی نویسنده ها و سخنواران و نگارندگان و فیلم سازان و عاشقان به وصال رسیده که کلامتان ارزشمند است و کسی برای حرف تان تره خرد می کند از شادی به آسمان چنگ کشید و نوای دل نشین فرشتگان نگهبان را بشنوید که شما را به بهشت خوشامد می گویند و به ریش داعشی های در آغوش حورالعین آرام گرفته قاه قاه بخندید و از شدت تاسف بالا بیاورید!
من پیرزنی را دیدم که نگاه خیس ش را در نگاه م دوخت و گفت تنهایم... دل م حرف زدن می خواهد...
