مگر این نور تا به کی می‌پاید؟
چرا نباید دل را روانه‌ی پرتگاه‌های هول‌انگیز عشق کرد؟
بگذار پرواز کنیم تمام ارتفاع این کلام را که : "چه بی‌تابانه می‌خواهم‌ت، ای دوری‌ت آزمون تلخ زنده به گوری..." و لمس کنیم عمق این شعر را که: "ای یار... ای یگانه‌ترین یار... آن شراب مگر چند ساله بود؟"
مگر جز این است که ما روی
قبر به دنیا می‌آییم؛ برای لحظه‌ای نور می‌تابد و بعد از آن تاریکی‌ست؟! لااقل
بگذار این نور به رنگ سپید عشق بتابد.
