ماجرای...

ماجرای چه؟! ما که ماجرا نداشتیم! هر چه بوده یکنواختی بوده و بدبختی بوده و ...! آه! کم ناشکری کن پسره ی احمق! نان شبت نبود؟ جای خوابت نبود؟ درس و دانشگاه و خانه ی پدری و مهر مادریت کم بود؟ آینده ی روشنت به تیرگی زده بود؟ آینده ی روشنت به تیرگی زده بود؟! هان؟! آینده ی روشنت به تیرگی زده بود؟! به تیرگی زده بود؟ آینده ی روشنت به تیرگی زده بود؟

آه! بس است دیگر! تمامش کن! پاک خُل شده ای ها! نه نه ! خُل نشده ای! یک وقت ناراحت نشوی ها! خل نشده ای عزیز دلم! عزیز دلم؟! عزیز دل است! عزیز دلِ خر است!

آه مرتیکه ی خر! مرتیکه ی خر! اسم کوچکش را نمی توانستی جلوی من نیاوری؟ مگر نمی دانی من به اسمش آلرژی دارم! می شنومش دلم میریزد؟ مگر نمی دانی...! آه! چه می گویم! خر اگر می فهمید که ...!

دکتر گفت کمتر پیاده روی کن! به خودت فشار نیاور! به خودم فشار نیاورم؟ به خودم فشار می آورند! به خودم فشار می آورد، خدا!

دکتر جان...! چه می گویم دکتر که این ها را نمی خواند! ولی برای این که روی دلم نماند می نویسم که از لجت یعنی از لجش کل مسیر را پیاده آمدم و در راه اشعار موهومی را زمزمه می کردم. به خودم که فشار می آورم همین یکی یادم می آید : " فکر قاشق زدن یه دختر چادر زری" ! تقریبا" بیشتر مسیر این شعر را زمزمه می کردم بی آن که علتش را بدانم. و معمولا" شعرهایی که فکر می کنی بی علت بر زبانت جاری می شوند، پر دلیل ترین هایند!

آه! آنقدر خسته ام...!

خودم هم حالم از خزعبلاتم به هم می خورد!

خیلی غمگین، خسته، تنها، بغض کرده و افسرده ام!